برنامه ریزی بخش مرکزی شهر تاریخی کرمان با رویکرد بهبود ظرفیت رقابت پذیری شهری

مناطق مرکزی شهرها، فضایی است برای وجود حیات مدنی که در عرصه های ناهم سان تاریخ شکل گرفته و در هم تنیده شده اند. این مراکز دارای اهمیتی استراتژیک هستند چرا که به علت تنوع گسترده فعالیت های شهری در یک مکان، موتور محرکه هر شهری محسوب می شوند. با این وجود ارزش کیفی این مراکز به درستی درک نشده و بسیاری از این مراکز با افول کارکردی مواجه هستند. از طرفی با توجه به روح زمانه و شکل گیری روابط میان کشورها و همچنین نقش تازه شهرها در عرصه مناسبات جهانی، شهرها را ملزم به بکارگیری و بازتعریف رویکرد برآیندی متکامل تری نموده که هم از نقاط قوت رویکردهای پیشین وام گرفته باشد و هم بتواند توسط ابزارهای خویش، از ظرفیت ها و پتانسیل شهرها در جهت افزایش قابلیت های اقتصادی و اجتماعی زندگی شهروندانشان بهره‎ مند گردد. برنامه ریزی و باززنده سازی بخش مرکزی شهرها با توجه به رویکرد رقابت پذیری شهری، این امکان را فراهم می آورد تا با به خدمت گرفتن ظرفیت بافت های تاریخی مراکز شهرها به بازآفرینی این مراکز و تحکیم موجودیت اقتصادی آن ها و مشتری پسند نمودن شرایط کالبدی و کارکردی شان پرداخته شود. لذا این پژوهش بر آن است تا امکان اجرای این رویکرد را برای نخستین بار در ایران و از طریق بررسی نمونه موردی مرکز شهر تاریخی کرمان مورد سنجش قرار دهد. به همین دلیل ابتدا به سنجش ظرفیت های رقابتی محدوده پرداخته شد تا مشخص شود اساسا محدوده مورد مطالعه مناسبت های لازم برای ایجاد ارزش رقابتی برای شهر را داراست یا خیر و پس از آن به بررسی روابط میان مولفه های موثر بر رقابت پذیری شهری بافت، بر یکدیگر و بر میزان رقابت کل، پرداخته شد. روش تحقیق در این پایان نامه در بخش مبانی نظری، توصیفی- تحلیلی بوده، در بررسی عرصه پژوهش روش توصیفی و در یافته ها و نتایج از روش پیمایشی- تحلیلی استفاده شده است. نتایج نشان داد که بافت تاریخی کرمان، پتانسیل و ارزش رقابتی نمودن شهر را داراست. در این راستا ابتدا برای هر یک از مولفه ها، گویه هایی که بتواند مبین موضوع باشند از طریق پرسشنامه از دو گروه ساکنین و گردشگران جمع آوری گردید. سپس با استفاده از تحلیل های آماری t و همبستگی پیرسون سطح معنی داری مولفه های فوق سنجیده شد و از طریق تحلیل عاملی میزان تاثیرگذاری هر یک از آن ها بر رقابت پذیری کل محاسبه گردید که در این میان سه شاخص برندینگ شهری و ظرفیت فرهنگی و امنیت اجتماعی محدوده، دارای بالاترین میزان تاثیر بر رقابت پذیری شهری بافت را دارد.